Andersom denken
Weet je nog, je bent net zwanger, hebt je eerste termijn echo gehad en je gaat fantaseren over later. Hoe gaan we het de (aanstaande) opa en oma vertellen? Namen, de kinderkamer, en ja, we moeten ook op zwangerschapscursus, want een goede voorbereiding is het halve werk.
Manlief moet overal mee naar, want ja, hij beslist toch ook, het is tenslotte ook zijn kindje. Ieder weekend worden alle babyzaken afgestruind en voorzichtig worden de eerste spulletjes aangeschaft.
Tijdens de slapeloze nachten, wakker geworden door het maagzuur, misschien nog een beetje misselijk of wakker worden, omdat je trek hebt in een boterham, beschuit met hagelslag of een schaaltje chips, yogurt of wat dan ook, want tja, je moet toch wat als je wakker bent!?
Terwijl je wakker ligt fantaseer je over later, hoe zou het zijn, de eerste dagen, weken, maanden? Hoe zal de eerste vakantie zijn, blijven we lekker in Nederland of gaan we toch al vliegen. Wat klinkt dat fijn, als gezin op vakantie. En langzaam val je in slaap.
Er zijn momenten, dan kom je terug van een bezoek aan vrienden, verjaardag of feestje. Daar liepen veel kinderen nog op. Hoe vaak heb je niet gedacht: mijn kinderen mogen niet zo laat op lopen, krijgen geen chips, frisdrank, snoep. En ooh, hoorde je dat kind van ….? Wat een herrieschopper zeg en hij kreeg zijn zin ook nog, dat gaan wij later anders doen! Consequent zijn, dat is de oplossing voor keurig opgevoede kinderen!
Pfff een krijsend kind op de grond in de supermarkt, hoor je zelf nog denken? Jeetje zeg, pak dat kind op en neem het alsjeblieft mee! Nee, ik bedoel eigenlijk, waarom met je kind naar de supermarkt?! Als ik later kinderen heb, dan……
Tja, als je mij vraagt, hoe ik er toen over dacht en nu anders doe, dat is er weinig van overgebleven. Vanaf het moment dat ik mijn kleine man in mijn armen had, ben ik een echte softy geworden. Hij ligt ook wel eens krijsend midden in het winkelcentrum op de grond, hoewel ik vroeger dacht: sleep dat kind gewoon mee zeg!
Inmiddels heb ik geleerd, dat niets werkt. Boos worden, vriendelijk vragen, negeren, het heeft toch geen zin. Dit mannetje voelt zich onbegrepen door zijn moeder en is gewoon nog niet verbaal sterk genoeg om te begrijpen, dat mama geen geldboom in de tuin heeft. Inmiddels heb ik geleerd, dat “ongewenst” gedrag voort komt uit het niet begrepen voelen. Dit ventje begrijpt al zo veel, dat ik soms vergeet, dat hij “nog maar” twee is.
Alles draait om dit ventje. Laten huilen in bed, dat kon ik niet. Als hij ’s nachts wakker wordt van een nachtmerrie, dan mag hij veilig bij papa en mama tussenin slapen. Als hij huilt dan breekt mijn hart. Als hij is gevallen of ziek is en troost komt zoeken, dan huil ik stiekem met hem mee.
Als hij schatert, dan smelt ik. Als hij een grote glimlach op zijn gezicht heeft, dan lach ik mee. Als hij met zijn vader aan het stoeien is, dan ben ik weer op slag verliefd op mijn zoontje en zijn vader. Als gezin op vakantie, en dit kleine ventje heeft de grootste lol in het zwembad en geniet van alle aandacht van papa en mama? Ja, dan weet ik het zeker, zo voelt gelukkig zijn.