Geluk is soms zo eenvoudig
Hallo, ik ben Laura(27), getrouwd met Edwin(34). Ik heb een groot gezin met Fay (6), Eden (4), Elin (2) en Silvijn (7weken).
Om 06:18u schiet ik wakker van een nat bed. Gauw de deurbeltechniek toepassen op de lekkende borst, zodat die stopt met lekken. Ik rek mij uit en kijk naast mij, een lege co-sleeper. Ik draai mijn hoofd de andere kant op, en daar tref ik 2 diep slapende mannen aan. Silvijn ligt op zijn buik, strak tegen pappa aan. Pappa ligt met zijn arm beschermend om zijn zoon heen. Boven hoor ik de tv aan staan. Doelpunt !!!! En 2 kleutertjes die op en neer springen en hard juichen. Dat is raar, ik gris een broek en shirt uit de wieg die werkloos staat te wezen aan ons voeteneinde. Die baby ziet er zo comateus uit, die gaat voorlopig niet wakker worden. Jammer, die volle borsten moeten maar even wachten.
Boven staat studio sport aan, dames wat doen jullie ? Wij kijken voetbal ! Om 06:00 u word studio sport blijkbaar herhaald. Bijzondere kinderen heb ik toch. Ik geef ze hun kleding die ik onderweg naar boven uit hun kasten heb gegrist. Fay kleed zich keurig aan. Eden lijkt er geen zin in te hebben, met een beetje aansporing krijgt ze het voor elkaar. De dames eten pap voor ontbijt en de haartjes kam ik. Ik hoor Silvijn door de babyfoon met een mopper van pappa er achter aan. Elin hoor ik roepen; Pappa ! Mamma ! Uit ! Iedereen is wakker, de dag is begonnen in huize van Rijn.
Ik pak mijn kolfspullen en vertrek naar beneden. Ik vis Elin uit bed en ruil haar bij pappa om voor Silvijn.
Hij drinkt een borst en de ander kolf ik af voor de voorraad. Over 5 weken zal ik toch echt weer aan het werk moeten. Daar heb ik echt zo geen zin in, mijn kleine baby achter te moeten laten nu ik hem eindelijk leer kennen.
Ik zal hem zo gaan missen terwijl ik hem een extra kusje op zijn hoofdje geef. Alles went, dat weet ik. Maar die eerste werkdag is zo moeilijk, je los te moeten scheuren van je ukkie. Gelukkig heb ik een super leuke baan, die het waard is. Aan mijn collega’s denk ik, die ik stiekem wel een beetje mis. Ik ben sinds oktober thuis, eerst thuis gaan werken vanwege mijn bekkeninstabiliteit. En aansluitend verlof. Hoe zou het zijn met mijn vaste dagdienst collega ? Zou ze nog op het laboratorium werken, of zit ze inmiddels zwanger op kantoor. Ik hoop het zo voor haar, ik besluit om haar straks een appje te sturen. Eerst de dag opstarten.
Na de voeding ga ik naar boven met Silvijn.
Elin heeft inmiddels gegeten. Ze ziet mij, en rent naar mij toe. Ze knuffelt mijn been en roept luid: mamma !! Alsof ik haar niet een half uur daarvoor uit bed heb geplukt. Mijn moederhart gaat sneller kloppen, heerlijk hier doe ik het voor. Ik buk en Silvijn en ik krijgen een dikke kus van haar.
Tijd om op te schieten, bijna tijd om naar school te gaan. Tandjes poetsen, toilet, handjes wassen, schoenen en jas aan. Pappa brengt de kleuters naar school met peuter in zijn kielzog. Silvijn is moe, even een nieuwe luier om zijn billen vouwen. En strak in de omslagdoek, speentje erbij en wiegen maar.
Met een glimlach kijk ik maar mijn zoontje die in mijn armen in slaap valt. Wat een mooi kindje, ik ben een enorme bofkont. Ik kijk de woonkamer rond en mijn oog blijft rusten op het plankje in de hoek.
Een geboorttegel, een naamslinger, een kaartje, een knuffelbeertje, een kaarsje en een urntje. Met een diepe zucht pink ik een traantje weg. Het blijft moeilijk, hoeveel tijd er ook verstreken is. Zijn geboortedag komt er aan, 4 april.
De dag dat Jesse* werd geboren, 3 jaar geleden. Een heel klein kindje had ik in mijn armen, met alles er op en er aan. Alleen 1 ding klopte er niet, en dat was zijn hartje. Heftig is het om een kindje te verliezen. Om rouwkaartjes te moeten versturen in plaats van een vrolijk geboortekaartje. Maar toch heeft dat kleine mannetje mij veel geleerd. Waardeer de kleine dingen, geniet van elke dag. Want nooit weet je of je morgen beleven mag. Tel je zegeningen, koester je geliefden, geniet van je vriendschappen. Elke dag is een feestje zolang je zelf de slingers op hangt.
s’Avonds gluur ik om het hoekje van de slaapkamers. Fay ligt op haar rug te slapen, haar blonde haar als een krans om haar hoofd. Eden in de onderste helft van het stapelbed, in foetus houding met haar knuffels in haar armen. Elin in de andere kamer, in het ledikantje ligt ze op haar buik. Duim in haar mond en haar popje tegen zich aangedrukt. Silvijn in de box, strak in zijn omslagdoek, met een speen, op het voedingskussen ligt hij heerlijk te slapen.
En ik nestel mij op de bank met een warme kop koffie, tegen mijn man aan. Hij slaat zijn arm om mij heen.
En ik, ik voel mij omringd door liefde, gezegend en gelukkig.